5.2.09

Πόσο; Πολύ

Πόσο αγάπησα
εκείνο τον πάγο που με γλίστρησε.
Κάποτε χιόνι ήτανε λευκό
σκόρπιες νιφάδες στον αέρα
στη γη σαν έπεσαν
γίνανε σώμα συμπαγές.
Λευκό μ' ακίνητο.

Πόσο τον λάτρεψα
κείνο τον πάγο που με γλίστρησε.
Πάγος πριν γίνει
πάνω του έπαιζα, γλυκά τον πίστεψα
πλευρό, Θεό μέσ' την καρδιά μου.

Μικρό κομμάτι,
σαν κόκκος στης ψυχής την ανταρσία
πολύ με τρόμαξε μπροστά μου όταν το είδα.
Με πόνεσε, με τσάκισε, με πέθανε.
Με ξαναγέννησε

Αχ πόσο αγάπησα
κείνο τον πάγο που τη ζωή μου
ανάποδα τη γύρισε,
τυχαία ήρθε, πώς με ξεβόλεψε
κι όλα τα βλέπω πάλι
μια νέα ανεμοπορία.


28-1-2006

5 σχόλια:

ειρήνη είπε...

υπέροχα τρυφερό,αέρινο ..

πολλά φιλιά Τζένη μου

AERIKO είπε...

"Εμάς τους εραστές της ουτοπίας Χώρια μας πελεκούν μαζί θα συντριβούμε." Καλημέρα αστέρι μου με Χαμόγελο πάντα σε πείσμα των καιρών και των παγωμένων ψυχών.:))

Ανώνυμος είπε...

πόσο πολύ; πάνω από την ανάσα...καλημέρα σου ψυχή μου!
μαργαρίτα

JENY... αστεροτρόπιο είπε...

*** Ειρήνη, την αναζήτησα αυτή την τρυφερότητα, πολύ σκληρά τα αντιμετωπίζω όλα τελευταία. Φιλιά και από μένα!

***Αερικό, στη συντριβή λοιπόν με χαμόγελο! Τι άλλο μας έμεινε; Καλησπέρα ψυχή!

***Μαργαρίτα μου, πάνω από την ανάσα, πάνω απ' τη ζωή και την ψυχή την ίδια. Σε φιλώ γλυκά.

Ανώνυμος είπε...

Το πνευμα του κοσμου
Η σιωπη απ' την πληγη
Το χαμογελο δηλητηριο
Το φως θα 'θελα να 'ταν εδω
μαζι με το σκοταδι κι ολους τους γελιουσ φιλους
Δεν υπαρχουν αρενες και θηρια
Ενας αερας μονος φιλικος και λυπημενος
Αρωματισμενος με τον ιδρωτα του τιποτα
Μ' οδηγει στην αρχη
Να ξεκινας σημαινεινα δαμαζεις
Ολα τα εντομα που σου φορτωνουν
Σπερμα και μνημες
απ' τις παλιες χαμενες σο αποπειρες
ΑΓΓΕΛΑΚΑΣ