«Κουράστηκα» λέω και βγάζουν τα γράμματα
μαστίγιου ήχους στριγκούς.
Δε φοβάμαι πια ούτε το ματοτσίνορο τ’ ουρανού
κι ας στέκομαι μπροστά στην κόρη του
εποφθαλμιώντας στην υγρασία της να στάξω τ’ αμπέχονο της γης.
Λατρεμένο μου πνεύμα οξύ, μολύβι ακονισμένο σε θαυμάζω.
Μα η απορία μου απλώνεται πιο πέρα απ’ το ηλιακό μας σύστημα,
εκείνο που φωτίζεις.
Γιατί το μαγαρίζεις;
Οργή, χολή κακία κι ειρωνείες το σύμπλεγμα της ματαιότητάς σου.
Δε με φοβίζεις.
Ούτε απορώ πια πως γίνεται ν’ αντιλαμβάνομαι αυτά που δεν κατανοώ
με τέτοια ορμή που με κάνει μεγαλύτερη.
Γεμίζω την καλοσύνη και σε μικραίνω
ώσπου σ’ εξαφανίζω σαν τα ρυπαρά ρυάκια που χύνονται στον ωκεανό.
«Κουράστηκα» λέω και τρώω μια σοκολάτα.
Αργά τη λιώνω στο στόμα μου γελώντας με τις φροϋδικές αναλύσεις.
Η καρδιά μου είναι σαν τη μήτρα μου.
Γύρω της επιδίδονται σ΄ αγώνα ταχύτητας τα ρωμαλέα σπερματοζωάρια
μα κανένα δεν αφήνω να κερδίσει αν δεν έχει την καλύτερη πάστα.
Σ’ αυτό το σαρανταοχτάωρο ζωής βρίσκουν το θάνατο
κι εγώ δεν έχω τύψεις.
Κανένας νόμος φθίνουσας απόδοσης δε με ορίζει.
Το πεπτικό μου σύστημα μάτωσε
όσο προσπαθούσα να το ταΐσω μολυσμένες τροφές.
Γέμισε εφτά φλεγμονές που με προστατεύουν
κάνοντάς με ακόμα πιο επιλεκτική.
Μηχανικοί τρόποι αναισθησίας αναποτελεσματικοί
μ’ αφήνουν στον πόνο μου να βλέπω τις αιμορραγίες
Αντιστέκομαι κι ας πονάω.
Το φυσικό μου σύστημα ενδοεπικοινωνίας με τη νόησή μου
είναι σε πλήρη αρμονία
όσο κι αν προσπαθείς να το ρυπάνεις διαταράσσοντάς το.
Είδες που νόμισες πως έχω χαμηλή αυτοεκτίμηση;
Δεν έχω.
Έχω ισχυρό φίλτρο προστασίας στη χολή που ξερνάς
και γίνομαι αόρατη στον τρόπο που κοιτάς.
Κι οι ουρανοί είναι μαζί μου δείχνοντάς μου το δρόμο
για τη γόμα της ύβρης.
