Πάλι πρωί. Με βλέφαρα ανοιχτά.
Να κλείσουν αρνούνται.
Να ξορκίσουν το κακό.
Στροβιλίζομαι με πανικό.
Πού; Πού είσαι; Πώς θα σε βρω;
Πάλι πρωί.
Γκρίζες τρίχες στα μαλλιά μου μετρούνε
τα χρόνια που γέρασα χθες βράδυ.
Πόνος το κορμί μου πια δεν το ταράζει.
Μουδιασμένη η καρδιά σαν το μυαλό.
Παραίτηση. Η θλίψη μου φωνάζει.
Κενή.
Ο Μορφέας μου αρνείται την αγκαλιά του.
Τι με νοιάζει αν πάλι ξημερώνει.
Εδώ ο χρόνος δεν έχει πια αξία.
Τα στρογγυλά δισκία δε φέρνουν υπνηλία.
Ψέματα μου είπανε κι αυτά.
Μα δεν έχει σημασία.
Ο ύπνος εδώ δεν έχει αξία.
Μόνο αυτός ο κόμπος.
Να φύγει Θε μου αυτός ο κόμπος
που μου κρατάει τον αέρα!
Με σφίγγει, μου παγιδεύει την ανάσα.
Στην αγκαλιά σου έσβησα.
Ηρέμησα.
