9.6.10

Τα σανδάλια του Οδυσσέα

Σιχάθηκα τους φθόγγους, τους ήχους τους συρόμενους
σε υπόβαθρα υγιή
που πέφτουν προτού τ’ ακουμπήσεις καν
πέφτουν με τους ασύμφωνους ήχους.
Λες κι η αγάπη είναι σύμφωνη με κανόνες
η σιωπή ίδιον των δειλών
οι φωνές ίσον του δίκιου.
Δημιουργία εντυπώσεων
το ωμέγα της ήσυχης συνείδησης
το άλφα της ολιγωρίας
στην εποχή της καρέκλας
πάρε θέση αριστερά
λίγο πιο δεξιά
λίγο πιο πίσω
γύρνα και ανφάς
δεν σε τράβηξα καλά.
Μόνο πορτραίτο δεν θέλω
Όλα τα ψώνια ίδια είναι στο φακό
φαίνεται στο μειδίαμα
στο καταβαλλόμενο καθάριο βλέμμα
το υποβαλλόμενο ταπεινότητας

"Εσύ μια μέρα θα γίνεις μεγάλος και τρανός"
"Όχι, δε θα γίνω ποτέ.
Δωρίζω την εξουσία στους παρασκηνιακούς
-όχι τους γνωστούς άγνωστους του παρασκηνίου-
στους παρασκηνιακούς της ανθρωπιάς
-όχι της καλοσύνης-
της ανθρωπιάς που δε γνωρίζει ίδιον όφελος
και με τραβάει μπροστά".

Αυτά με δίδαξε ο Οδυσσέας
που αργότερα έγινε μεγάλος και τρανός
με ήχους αρμονικούς.
Το μόνο σύρσιμο που ακουγόταν
ήταν από τα σανδάλια του.