Μιλάς, μιλάς.
Κροταλίζεις τις απαιτήσεις σου.
Πλαταγίζεις το μίσος σου.
Μιλάς, μιλάς, μιλάς.
Η εικόνα σου εκτιμήθηκε... ψεύτικη...
Την πουλούσες ολούθε για αυθεντική.
Μιλάς, μιλάς...
Δε σ’ ακούω πια.
Παίρνεις το θλιμμένο μου βλέμμα και το κομματιάζεις.
Το μασάς.
Και το φτύνεις πάνω μου με το σάλιο σου καθώς μιλάς.
Και συνεχίζεις…
Ο οχετός των λέξεών σου δεν έχει τελειωμό.
Αντλία απ’ τον πυθμένα του εγώ σου.
Έλεος!
Φτάνει πια!
Σ’ αγαπούσα.
