Όσο την αναζητώ τόσο απομακρύνομαι από κείνη.
Εκείνη ζητά να με πλησιάσει.
Το νιώθω.
Δεν τη βλέπω μα το νιώθω.
Νιώθω τη θλίψη της να θροΐζει στ' αυτιά μου.
Τη δύναμή της να διαπερνά τους πόρους μου.
Κι αναρωτιέμαι πού βρήκα αυτή την εφαρμογή.
Φραγή κλήσης της ψυχής μου.
Ξέρω από πού με καλεί.
Από πατημένα μονοπάτια φαραγγιών
στριμωγμένα από βράχους και ποτάμια
φεγγαρολουσμένα.
Από συριγμούς ανέμων που διαπερνούν
φυλλώματα απαλών στεναγμών.
Από κείνο το πλατάνι δίπλα στο ποταμάκι
και το μύλο, τότε που όλα ήταν αγνά
και μόνο το κριθάρι γινόταν λιώμα
στο γύρισμα του μύλου.
Τώρα κι εκεί ερημιά.
Καμιά φωνή δεν αγκαλιάζει τα φύλλα.
Κανένα όνειρο δεν αγκαλιάζει τον κορμό.
Και δίπλα ο μύλος αλέθει τη ζωή μου.
Τα απομεινάρια της κυλούν στο ποταμάκι,
λιγόστεψε πια κι αυτό.
Αδύναμη η φωνή που με καλεί.
Φραγή, φραγή...
Δε χωράς πια ψυχή στη ζωή μου.
Την ακούω να με καλεί.
Κλείνω τ' αυτιά μου, όχι, όχι!
Μα μια ριπή του ανέμου πρόλαβε
να με χαϊδέψει.
Λυπημένα μου σφυρίζει...
με πρόδωσες.
με πρό δωσες.
Αφιερωμένο στον Keada που με ώθησε στην απεικονιστική ποίηση...
προτού πατήσετε το play για να δείτε το βίντεο
πηγαίνετε πρώτα στο I love these songs και σταματήστε τη μουσική.
