Ξεπορτίσματα

Μόνο ο πόνος της απώλειας, της έλλειψης
κυλάει στους νευρώνες μου.
Πώς να ποθήσω αυτό που δεν έζησα;
Πώς να αναζητήσω το φιλί
που δεν έχει λιώσει στο στόμα μου;
Δεν έμαθα να ζω με αναμονές.
Ούτε να περιμένω κάλεσμα
σ’ ένα τραπέζι έρωτα
με άγνωστο οικοδεσπότη.
Τι κι αν ξέρεις τον άνθρωπο.
Δεν ξέρεις το φύλο.
Πώς να δείξω το θηλυκό μέσα μου
όταν από μόνο του επιλέγει πού θα βγει;
Όταν βγει, βγαίνει ξεκάθαρα.
Δεν έμαθε να ζει με προσμονή.
Μόνο, να, καμιά φορά ξεχνάει να γυρίσει.
Από κει που δόθηκε με πάθος,
που άγγιξε, είδε, ένιωσε, έδωσε.
Από κει που το δέχτηκαν με πάθος,
το άγγιξαν, το είδαν, το ’νιωσαν, δόθηκαν…
Κι ύστερα τίποτα και τα πάντα.
Λάθη, μερίδια ευθυνών, αποδοχή
απομάκρυνση.
Η κοινή αποδοχή οδηγεί στην ταύτιση.
Και γίνονται ένα δυο άνθρωποι ελεύθεροι.
Δυο φύλ(λ)α ένα αρσενικό και ένα θηλυκό.
Τι κρίμα να σπανίζει τόσο η ομορφιά.
Να, καταλαβαίνεις γιατί δε μπορώ να σε νιώσω;
Πρώτα μιλάει το θηλυκό μέσα μου
κι ύστερα ξεπορτίζει το είναι μου.
Όταν αλητεύει πρώτα το είναι μου
ξέχνα το θηλυκό.
Τώρα θα μου πεις, εσύ πώς να το ξέρεις;
Εσύ λειτουργείς αλλιώς.
Πρώτα ανιχνεύεις το είναι
και μετά ζητάς το θηλυκό.
Μόνο που εγώ την ώρα που μιλώ ανιχνεύω ξεπορτίζοντας.
Κι όταν σου μίλησα το θηλυκό έμεινε πίσω.
Μπορείς να το αποκαλέσεις σνομπ. Ναι.
Που δεν εμφανίζεται.
Δε χρειάζεται επιβεβαίωση.
Έχει απολύτως επιλεκτική ανάγκη.
Και ξεροκέφαλο, ναι.
Που δεν αλλάζει γνώμη.
Αλλά όταν ανιχνεύεις το είναι μου
για να βρεις το κλειδί για το θηλυκό
δε θα γνωρίσεις τίποτα
παρά μόνο παραπλανητικές κρυψώνες.

24/5/2007