Προστασία διαλυμμένου φελού... κρασί ντε!!!

Τώρα πια που τα βράδια δε σου γράφω στο σκοτάδι
με τα δάχτυλα βδέλλες πάνω στο πληκτρολόγιο
να στάζουν γυναικείες μυρωδιές
σχηματίζοντας κρυστάλλους αρσενικού σχήματος…
Στον παλμό σου να δονούνται υγρά πανιά
ξέχειλες τέμπερες
ξέχειλες λέξεις
σε ποιον να ψιθυρίσω;
Για ποιον υγρά να ζωγραφίσω;
Με σχήματα ρευστά κι όχι ξεραμένους λεκέδες
στο παλτό μου, στην καρέκλα, στο, στο…
Τώρα που τα βράδια δε σου γράφω στο σκοτάδι
αφήνω το στυλό να γλιστράει κάτω απ’ τη φλόγα
του κεριού στο σεκρετέρ
Αυτή η μόνιμη φλόγα που φεγγίζει
στα κλειστά μου παραθυρόφυλλα
διαπερνάει τις κουρτίνες… δε βγαίνει πια κόκκινη.
Χάλκινη ξετρυπώνει
καλογυαλισμένη σωλήνα εξαγωγής
υδρατμών, υγροποιημένων αερίων.

Δε σου είπα.
Διαβάζω ποίηση.
Παράξενο, ε;
Μ’ ένα κρασί φίλτρου
προστασία διαλυμένου φελλού.
Πού ήσουν εσύ;
Στο ψυγείο μου τα Χριστούγεννα κόλλησα καινούριο μαγνητάκι…
«δεν υπάρχει καλύτερος φίλος από έναν καλό φίλο με σοκολατάκια»…
-ή κάπως έτσι, βαριέμαι να πεταχτώ στην κουζίνα-
Τρούφες παρακαλώ…
ήθελα να σου πω πως τις προτιμώ από κείνα με γεύση μέντας.
Δε σου είπα πως… τελικά άλλος τις έφερε…
Γιατί δε στο ’δωσα.
Σε είδα, μα δε στο ’δωσα κι ούτε στο είπα ποτέ.
Σου είπα μα δεν είδες
το γέλιο μου στραπατσαρισμένο να βγαίνει
κόλλα χαρτί ατσαλάκωτο απ’ την πρέσα
-αχ μη γελάς, εκεί το ’βαλα-
και το βλέμμα μου…
χείμαρρος.
Ιππεύει φραγμούς
ξερνάει αφρο νόητα
καταπίνει σπασμολυτικά δυσνόητα
και χάνεται…
χάνεται σ’ αστροθαλάσσιους κυκλώνες…
Θα το δεις προτού ζαλιστεί και ξαναπέσει νεκρό;

18/4/2207



Κέρινα τα δάκρυα στα μάτια
παγωμένα
να μιλήσουν δεν μπορούν
κι οι θύμησες σαν κρύσταλλοι...


Αφιερωμένο όπως και τότε στην justawoman
στους φίλους, τις κακές συνήθειες και τις αναμνήσεις... αυτές τις μικρές που φέρνουν άρρηκτους συνειρμούς κι από σκέψεις και εικόνες γίνονται ζωή!