Πες μου ξανά τι πέρασες

Πες μου ξανά τι ένιωσες,
το ξέρουνε τα κύτταρά μου.
Πες μου λοιπόν πως ένιωσες
θέλω λίγο ακόμα
ν’ ακούσω τα λόγια σου
να καταλάβω τις λέξεις σου
απ’ τις δικές μoυ να τις ξεχωρίσω.

Πες μου ξανά τι πέρασες.
Ποια έννοια σου μεταλλάσσει το κορμί
ποιος λογισμός σου κρύβει θάνατο
ποιος παραλογισμός σου κλέβει τη χαρά
ποιος πόνος σε σπρώχνει στο μπαλκόνι
να αιωρείσαι στο κιγκλίδωμα
με σώμα ελαφρύ
και το μυαλό σου τόνος.
Κι ο φόβος άυλος σε σώνει
τη στιγμή που σε διαχέει
σε γεμίζει και σε σπρώχνει
ένα βήμα πίσω.

Ένα βήμα πίσω.
Μα η ζωή ακόμα πνιχτή
σαν υγρασία που σε μουχλιάζει.
Και δεν αναπνέεις.

Τίποτα δεν έχει σημασία πια
Ώσπου να ρθει το δεύτερο βήμα.
Προς τα πίσω κι αυτό,
με την πλάτη γυρισμένη στο παρόν
ξέρεις πως η βουτιά που δεν έκανες
δε σε γλιτώνει
μα σε πεισμώνει
ένα όνειρο πεθαμένο ν’ αναστήσεις.

Δεν το ήξερες;
Τα πεθαμένα όνειρα πίσω μας πάνε κι αυτά.
Ζωντανούς μας βάζουν στο μνήμα τους
να τα θυμιάζουμε ασταμάτητα.
Κι αυτή η μυρωδιά
νεκροφάνειας
ποτίζει τον ιδρώτα σου
και θέλει χρόνια να αποβληθεί.
Πόσα χρόνια Θε μου χαμένα.

Ο θάνατος με βία πρέπει να ‘ρθει
αλλιώς μας στέλνει μπίλιες.
Εμείς νομίζουμε πως παίζουμε
κι αυτός απλά χαμογελά σκανταλιάρικα.
Εκείνος ξέρει να περιμένει
αφήνοντάς σε να νομίζεις πως κερδίζεις
καθώς τις στέλνεις να κυλήσουν
και να σπρώξουν τις άλλες.
Τίποτα χωρίς κόπο δεν κερδίζεται
μα τίποτα με κόπο δεν ζει.

Πες μου ξανά.
Αυτό δεν πέρασες;