Ανέλπιδα παρόντα

Τώρα δα σε σκεφτόμουν.
Όχι μόνο γιατί ναι Μάρτης.
Κάθε Μάρτη σε πενθώ κι εσένα.
Εκεί κοντά στην ισημερία
χάνεται η δική μου συμμετρία
κι απλώνεται βουβό σκοτάδι
που καταπίνει τις μνήμες των λυγμών.
Εκεί μιλώ με τις απώλειες.
Μόνιμες απώλειες μάτια μου
Χάσκουν κάτω απ’ το δέρμα τα κενά τους.
Όχι, δε μπορώ να βάλω λάσπη
ούτε πανιά να τις καλύψω.
Ανοιχτές τις αφήνω να αναπνέουν
τις μυρωδιές που μ’ αφήσανε.

Τώρα δα που σε σκεφτόμουν
ένιωσα πως τα κενά κλείνουν και με μυρωδιές.
Και μερικά απολεσθέντα - δηλωμένα ή αδήλωτα -
επανέρχονται στον ιδιοκτήτη ακριβώς τη στιγμή
που στερεύει η ελπίδα.
Τ’ ανέλπιδα σαν να περιμένουν.
Τ’ απροετοίμαστα και τ’ άξαφνα.

Τώρα δα που ζωγράφιζα τις μνήμες μου
στο χαρτί για λόγου συνοδεία δια-δικτυακή…
Την ώρα εκείνη που κόπασαν οι λυγμοί…
ένιωσα την αλλαγή.
Στο άπλωμα του χεριού σου.

Ύστερα ήρθες κι εσύ.
Ξαφνικά… γι’ άλλη μια φορά.
Μην ανησυχείς.
Δε θα συμπληρώσω ξανά δελτίο απολεσθέντος.
Είσαι μόνιμα παρών και μόνιμα χαμένος.
Αγαπιόμαστε μάτια μου.
Η ζωή μας μια μόνιμη παρουσία σημείωσης της απουσίας.
Κι όμως… δίνεις τη ζωή σου. Για μένα.

Μη μου θλίβεσαι μάτια μου.
Την επόμενη φορά που άθελά μας
ο συμπαντικός μάγος θα μας φέρει κοντά
θα ‘ναι καλύτερα…
Μάθαμε ν’ αγαπιόμαστε.

Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να το μάθουν
δυο άκρα;
Δυο πόλοι ανεστραμμένοι είμαστε ψυχή μου.
Εκείνο που μας ενώνει είναι μια νοητή γραμμή
υποχθόνια πλεγμένη.
Σου μίλησα ποτέ για τη ζωή κάτω απ’ τη γη;
Πανέμορφη είναι.
Οι χθόνιοι τη φοβούνται.
Εγώ την αγαπώ, εσύ τη νιώθεις.
Όταν την αναγνωρίσεις…
ένα απουσιολόγιο θα τυλιχτεί στις φλόγες.
Παρανάλωμα στη ματιά σου.
Στο υπόσχομαι.
Μόνο αέρα και μυρωδιές θα κουβαλώ στη δική μου…
Αέρινη θα ’μαι.

Μάρτης 2007