Σταμάτα να μου μιλάς.
Το ξέρω το δίκιο σου.
Τόσα χρόνια σε τιμωρώ
για εγκλήματα που δεν έκανες ποτέ.
Ανυπεράσπιστο σ’ άφησα
σε μυτερά παπούτσια που μπήχτηκαν
στις πληγές σου
σε δάχτυλα μέγγενη που ’σφιξαν το λαιμό σου
-ναι, το ξερα πως ποθούσαν το χαμό σου-
σ’ έδωσα βορά σε καταχρήσεις
σ’ άφηνα με μάτια ανοιχτά
ώρες που ’πρεπε να ναι σφαλισμένα
κλοτσηδόν σ’ έσπρωχνα να βρω τα όριά σου
για λίγο σ’ άφηνα να ξεκουραστείς
μέχρι ξανά να τα τεντώσω
κι αμίλητη να σε κλωτσάω πάλι να τα ξεπερνάς.
Ναι. Καταλαβαίνω την αγανάκτησή σου.
Μ’ αγαπάς όσο δε σ’ αγάπησα ποτέ
ήπια διαμαρτύρεσαι στην τιμωρία σου
σα να ’ξερες πω ήσουνα θυσία
για να σωθεί η ψυχή μου.
Τώρα σ’ ακούω που μου μιλάς.
Μ’ ακόμα δε μπορώ να με προστάζεις.
Αβάσταχτη μου ναι η προσταγή αγάπης.
Δεν έμαθα βλέπεις να μένω σ’ ό,τι μου προσφέρεται.
Ούτε διεκδικώ αυτό που χάνεται.
Δεν κυνηγώ αυτό που θέλω
ανοίγω μόνο σ’ ό,τι έρχεται.
Γι’ αυτό σου λέω.
Μη με προστάζεις.
Κλείσε μόνο από μέσα την πόρτα σ’ ό,τι θα ’ρθει.
Νιώσε την ορφάνια σου.
Ώσπου να γίνω δυνατή να σε υιοθετήσω
σαν νιώσω την ανάγκη να γίνω μάνα.
Μ’ ακούς; Την πόρτα κλείσε.
Μη μ’ αφήσεις να ψάξω το κλειδί.
Κρύψε το καλά.
Αν το βρω, στο λέω, θα σ’ αποτελειώσω.
Ναι. Εσύ καλά το ξέρεις.
Δε θέλω πια να γίνω μάνα.
7/5/2007
4 σχόλια:
Οχι μαζόχα καρδιά μου....αστερομαζοχάκι ναι! λίγο...μόνο λίγο...φιλιά σου
Μαργαρίτα
Τι είναι το σώμα, αναρωτιέται και ο Γιάννης Βαρβέρης στην τελευταία ποιητική συλλογή του. Και απαντάει για λογαριασμό μας:
«Κάτι από δύση θα ’ναι πάντως σε κραιπάλη
κι έχει στολίδια του μαντείες
να μη σαστίζει σε αλλαξοκαιριές.
Πάλι μπορεί να ’ναι πέρασμα ενός τρένου
κι όχι το πέρασμα ενός τρένου επακριβώς
αλλά η ησυχία της διάβασης- δύο ησυχίες
εκείνη που προηγείται κι αυτή που έπεται.
Ή το πιο απίθανο, μες στον κοιτώνα
καθώς επικρατεί το σκόρπισμα του ελέους
κι οι αψήφιστες ραγισματιές στο ημίφως
να ’ναι μια σάρκα που φτεροκοπά
ενώπιον των οστών της»
Εδώ ίσως ταιριάζει και το κατά τον Τίτο Πατρίκιο ερωτηματικό για τη γέννηση της επιθυμίας…
Άραγε πώς γεννιέται
από ένα τίποτα η επιθυμία (Τ. Πατρίκιος)
Σαν τη γης μας προστάζει το σώμα μας φορές.
Ποιος μπορεί να παρακούσει τότες;
Χωμάτινο κι αυτό, αναζητά τη βροχή του στην ξηρασία, τον ήλιο στην πλημμύρα και κρύβεται κάτω απο χρώματα, πέταλα και κλαριά.
Έχουν μια αιώνια κίνηση τα σώματα. Δεν ησυχάζουν ποτέ.
Κι αν είναι τυχερά, κάνουν την επανάστασή τους και τρέμουν καθώς τρίβονται μεταξύ τους, ή βάζουν φωτιά στους ουρανούς, με τα ηφαίστεια -υπηρέτες τους-.
Μέτα, αφήνονται στην φωτιά και τον θάνατο..
Μαργαρίτα μου, λίγο αφήνω να πατήσει ένα ελεφαντάκι την πατουσίτσα μου... αστερομαζοχάκι;;; χμ... φιλιά μαγισσούλα μου.
Πετούμενη λίμπιντο, σ' ευχαριστώ για το δωράκι που άφησες στο πέρασμά σου.
"Κάτι από δύση θα ’ναι πάντως σε κραιπάλη
κι έχει στολίδια του μαντείες
να μη σαστίζει σε αλλαξοκαιριές". Μάλλον λάθος ερμηνεύω τις μαντείες γιατί το δικό μου συνεχίζει να σαστίζει.
Εμένα πάντως με βασανίζει το ερωτηματικό για το θάνατο της επιθυμίας.
Ανθρακωρύχε, στέλνω δυνατούς ανέμους να απλωθεί γρηγορότερα η φωτιά που θα φέρει το θάνατο.
Δεν είναι όμορφο που γράφεις ποίημα στο "ποίημά" μου;
Δημοσίευση σχολίου