Κόκκινοι κρύσταλλοι

Με βλέπω να κυλώ…
Μαζί με τα σπασμένα κομμάτια
του καθρέφτη…
Μπήγονται με μανία στο δέρμα μου.
Το χαρακώνουν, το ματώνουν.
Ως γνήσια μαζοχίστρια το απολαμβάνω
Με ζηλευτή μανία.
Μανία.
Ο ουρανός κι η κόλασή μου.
Κάθε σπασμένο κομμάτι μου μιλάει…
Με νιώθει και το νιώθω.
Πονάει και με λυτρώνει.
Με όση δύναμη μου απομένει
σηκώνομαι και τα πατάω.
Με μανία.
Θρύψαλα.
Τίποτα να μη μείνει.
Θρύψαλα η ζωή μου.
Ω ναι. Εγώ τον έσπασα.
Τον καθρέφτη λέω.
Εγώ τον έσπασα.
Χρόνια τον ένωνα.
Τώρα τα θρύψαλα μου ματώνουν τα χέρια.
Το μυαλό μου είναι ήδη ματωμένο.
Απ’ τη μνήμη.
Σαν τον πίνακα του Magritte.
Από τότε που τον είδα είναι σφηνωμένος στο κεφάλι μου.
Ζωγραφισμένος στην ψυχή μου.
Μόνο που οι σταγόνες γίνανε ποτάμι…
Πονάω; Πονάω. Κάθε μέρα και πιο πολύ.
Κάθε μέρα σβήνω πιο πολύ.
Σβήνω με μανία.
Ό,τι απέμεινε είναι στα θρύψαλα.
Τώρα τα καταπίνω με δίψα.
Τίποτα να μη μείνει, τίποτα!
Πώς θα ’θελα να πιω απ΄την πηγή της Λήθης…
Μα πάντα βρίσκομαι στην άλλη…
Αυτή.
Της Μνημοσύνης.

Τώρα απ’ τα μάτια μου δεν τρέχουν δάκρυα.
Τρέχουν κρύσταλλοι.
Κατακόκκινοι θρυμματισμένοι κρύσταλλοι.

2007