Το γιατί είναι γατί

Το γιατί μην το ψάχνεις μου λες.

«Το γιατί είναι αγριεμένο γατί,
όσο το κυνηγάς τόσο σε γρατζουνάει,
πληγές σκάβει να ξεφύγει…»
σου ‘πε κάποτε εκείνος που έφυγε.

Τόση απόγνωση… αγωνία.
Ανείδωτα όργανα κυττάρων μνήμης
κλείνουν τα μάτια τυφλωμένα απ’ το φως
ώσπου να συνηθίσουν.
Το κόκκινο φως των πληγών.
Με κηλίδες λάθη σημαδεμένα.

Αδύνατη η αυτό-ίαση. Αδύνατη.
Γιατί;
Μην το ψάχνεις το γιατί.
Το γιατί είναι γατί.

Με νύχια νυστέρια μολυσμένα
αφαιρούν καρκινώματα
μα προκαλούν μεταστάσεις.

Γι α τ ί;
Γ α τ ί…

γουρλώνει τα μάτια

απλώνει τα γαμψά του νύχια.

Καταφέρνεις στιγμές
κι απλώνεις φίλτρο προστασίας.
Από κείνα τα μαγικά που μεταμορφώνουν
την πληγή σε πέτρα…
Με ένα σφηνωμένο νυχάκι στο εσωτερικό της.

Τώρα; Τώρα σε ρώτησα γιατί.
«Μ’ άφησες μόνο μου….
Σ’ άφησα κι εγώ…».
Το δικό σου το γιατί…
ένα ήμερο γατί.
Κουλουριασμένο κοιμάται στα κύτταρά σου.
Κάθε που ξυπνάει τρώει λαίμαργα τις μνήμες…
Εκείνες τις ποτισμένες δηλητήριο…

Ζωντανό το έθαψες με κηδεία τιμητική
-ως αρμόζει στη στέρεη ψευδαίσθησή σου-
έριξες λίγο χώμα κι απομακρύνθηκες.
Χωρίς μνημόσυνα. Και χωρίς όνομα στην πλάκα.
«Να μην θυμάσαι εκείνο το μνημοταφείο…
να μην του αφήσεις ένα λουλούδι…».

Γιατί;

Γατί μου σ’ ελευθέρωσα.

Όχι προτού καταστρέψεις ολοσχερώς τα καλύτερα όργανά μου.

Πλέον δεν υπάρχει γιατί.
Ούτε γατί.
Μόνο μια ψυχή που νιαουρίζει και γουργουρίζει ναζιάρικα
-ως αρμόζει σ’ ένα παιδί θηλυκό που έγινε γυναίκα θηλυκό…-
στα ήμερα επιτίθεται, τ’ άγρια ελευθερώνει.

16/3/2007