Υδρορρόη

Έρχεται λένε πεθαίνοντας το μέλλον,
κι εγώ κινούμενη πάνω στη ράχη του παράλογου λυγίζω,
ανεμίζουν τα μαλλιά στον πόθο,
γαντζώνονται τα πόδια σε οπλές αγάπης και τρέχω.
Μα έφυγαν τα λιβάδια, και τα δέντρα τα αιώνια της ασφάλειας
και τρέχω στης πόλης τον όχλο.
Καλπάζουνε
κλαπ, κλαπ
τ’ ανείπωτα θέλω μου σε ματωμένη άσφαλτο ζωής που χάθηκε μυρίζουν τα ρουθούνια.
Δεν κλαίω. Δεν κλαίει η καρδιά, μόνο το μυαλό στάζει στην υδρορρόη,
εκείνη που κάποτε έφτιαξες να τρέχουν τα υγρά μου όνειρα να μην μουλιάζουν.
Έρχεται λένε πεθαίνοντας το μέλλον
κι εγώ δεν έφτασα στην αχερουσία λίμνη
πάνω της να περπατήσω το στοιχειό μου,
στον αντικατοπτρισμό της να δω την εικόνα μας
κι ύστερα να κόψω το νάρκισσο έρωτά μας.





Μετά την ανάγνωση του Έρχεται λένε πεθαίνοντας το 2000 και άνω Ζέφη Δαρράκη

Πόσο; Πολύ

Πόσο αγάπησα
εκείνο τον πάγο που με γλίστρησε.
Κάποτε χιόνι ήτανε λευκό
σκόρπιες νιφάδες στον αέρα
στη γη σαν έπεσαν
γίνανε σώμα συμπαγές.
Λευκό μ' ακίνητο.

Πόσο τον λάτρεψα
κείνο τον πάγο που με γλίστρησε.
Πάγος πριν γίνει
πάνω του έπαιζα, γλυκά τον πίστεψα
πλευρό, Θεό μέσ' την καρδιά μου.

Μικρό κομμάτι,
σαν κόκκος στης ψυχής την ανταρσία
πολύ με τρόμαξε μπροστά μου όταν το είδα.
Με πόνεσε, με τσάκισε, με πέθανε.
Με ξαναγέννησε

Αχ πόσο αγάπησα
κείνο τον πάγο που τη ζωή μου
ανάποδα τη γύρισε,
τυχαία ήρθε, πώς με ξεβόλεψε
κι όλα τα βλέπω πάλι
μια νέα ανεμοπορία.

28-1-2006