Πες μου αν έρχεσαι

Είναι που θέλω όλο το αύριο να κλείσω
σε μια στιγμή που δεν την έζησα ποτέ.
Βαθύ σκοτάδι με τυλίγει και με δίνει
σε μια αγκαλιά που χέρια δεν απλώνει.
Είμαι ένα κλάμα που κανείς δεν του γελάει.

Πες μου αν έρχεσαι.

Είναι που θέλω όλη τη θάλασσα ν' αντλήσω
και τα ταξίδια της ψυχής μας να αρχίσω.
Πες μου αν έρχεσαι.
Είμαι γιατί που δεν το ρώτησες στα χρόνια,
είμ' η απάντηση που σβήνουνε τα χνάρια της τα χιόνια.
Πες μου αν έρχεσαι.

Είναι η νύχτα που κάθε βράδυ μου μιλάει
σαν ένας ψίθυρος αρχέγονος και μέσα μου ζητάει
να σ΄αγαπήσω όσο το φως που κάθε μέρα συναντάει.
Πες μου αν έρχεσαι.

Είμαι μαχαίρι κοφτερό που σκίζει αυτό τον κόσμο*
σ' άλλο παράλληλο σε ψάχνει και ματώνει
σε κάθε φέτα που ανοίγει κι έχεις φύγει
σ' άλλο πιο κάτω μα το σύμπαν δεν τελειώνει.
Πες μου αν έρχεσαι.

Είσαι κορμός χιλιόχρονος που κόπηκε στη μέση
απ΄το τσεκούρι μιας αλήθειας που δε φτάνει
και μας πλακώνει.

Είσαι μια λέξη που δεν έχει μεταφράσει άλλος κανείς
ανέγγιχτη και πρόστυχη στο στόμα της ψυχής.

Πες μου αν έρχεσαι
ο χρόνος μου τελειώνει.
Νιώθω απόψε κρασί που θα μεθύσει
όλα τα όχι σου με ναι να τα ποτίσει.
Ανάθεμά σε
πες μου αν έρχεσαι
να μείνω εδώ και να με βρεις.

Πες μου πως έρχεσαι.

* το μαχαίρι που κόβει παράλληλους κόσμους
είναι ιδέα που καταγράφτηκε στην τριλογία
του
Φίλιπ Πούλμαν "Το αστέρι
του Βορρά" , «Το κεχριμπαρένιο Τηλεσκόπιο» και ο
«Ο άρχοντας των δύο κόσμων».

1-4-2006

Μελοποίηση TASSO

Ένα τικ εισπνοής

Όχι.
Δεν είναι απαισιοδοξία η γνώση.
Καλά ας δεχτώ «η πρόγνωση».
Τα σημάδια είναι τόσο ορατά
όσο ένα μαύρο πουλί που πετάει τόσο χαμηλά
που μπορείς να δεις ακόμα και το βλέμμα του.
Οιωνός;
Όχι. Δεν είμαι μάντισσα.
Δεν κατέχω το χάρισμα ιέρειας.
Όχι. Μια ρομαντική, αθώα κι αθεράπευτα πραγματίστρια είμαι.
Βλέπω τα σημάδια κι ερμηνεύω τα γεγονότα.
Τα κεκαλυμμένα γεγονότα.
Μπορείς να τα ονομάσεις και παραποιημένα.
Η ερμηνεία δεν είναι τίποτα άλλο από έναν απλό συνδυασμό.
Σκέψης δικής σου, της πληροφορίας και της ανταλλαγής της.
Όχι, ούτε φιλόσοφος είμαι. Ούτε αναλύτρια.
Δεν έχω χρόνο να εντρυφήσω σε πηγές.
Επιφανειακά τ’ αγγίζω όλα καλή μου. Επιφανειακά.
Μη διαμαρτύρεσαι.
Δε χρειάζεται εγώ να φτάσω μέσα στα γεγονότα.
Τα γεγονότα είναι μέσα μου.

Κι η πίστη στην ερμηνεία δεν είναι παρά ένα τικ.
Σαν ένα τικ δίπλα σε μια λίστα εκκρεμοτήτων διαίσθησης..

Τσακ! ν
Πάει κι αυτό.
Έγινε.

Έχω το χάρισμα; Όχι. Ούτε αυτό είναι.

Όταν το είχα το έχασα.
Κάπου θα το ξέχασα αλλά δε μπόρεσα ποτέ να θυμηθώ πού.
-να, είδες που αυτό δε σε εκπλήσσει;-
Κι ας έψαξα πολύ.
Απόκαμα κι έγειρα στ’ απομεινάρια της θύμησης.
Η μυρωδιά μονάχα έμεινε στα ρουθούνια μου.
Με πλημμυρίζει προκαλώντας μου ειρωνικούς μορφασμούς.
Κι ένα τικ εισπνοής.
Κι όσο μ’ αρέσει η σκοτεινά
έχω αυτόν τον αναθεματισμένο ήλιο από πάνω μου
να με ζαρώνει μισοκλείνοντας τα μάτια μου.

Η άρνηση μου πρόσθεσε άλλο ένα τικ.

Όμως, εντάξει. Το παραδέχομαι.
Με κλειστά μάτια βλέπω καλύτερα.
Ναι. Είδες τι ειρωνεία;
Επιλέγω το σκοτάδι και με βρίσκει το φως.



Αφιερωμένο στη Μαργαρίτα που με γεμίζει φως