Κάποτε σταματούνε οι φωνές.
Μανταλοκλειδώνουνε τα υστερικά περάσματα
από τις χορδές.
Καμπανιστός ο ήχος του ατσάλινου ρόπτρου τους
όσο απελπισμένα κι αν χτυπά
με βεβιασμένες κινήσεις
άγριες
απελπισμένου ζώου
κανείς το μάνταλο δεν αγγίζει.
Ακούς με φόβο μα δεν ανοίγεις.
Νιώθεις το θυμό του μα δεν ζαρώνεις.
Έτσι σταματούνε οι φωνές.
Τις κλειδώνεις από μέσα ώσπου να εξαντληθούν.
Ο απόηχος του ρόγχου
όχι του επιθανάτιου, όχι,
της γέννησης σαλεύει και σταματά.
Αιώνια μωρό που δε μιλά
ουρλιάζει μόνο.
Μην απασφαλίσεις το μάνταλο.
Μη δροσίσεις τις χορδές.
Μόνο έρημους κόκκους άμμου
που σχηματίζουν θύελλα κέρασέ τες.
Άμμο
Θύελλα
Δίψα.
Διψασμένη αμμοθύελλα σε καταπίνει.
Αφιερωμένο στον anthrakoryxo
2 σχόλια:
Σταματούν οι φωνές, ναι!
Αν πεθαίνουν ή περιμένουν να ξαναγεννηθούν, ποιος θα μας πεί;
Αν κάποιος άλλος, που το χαμόγελό του πιστέψαμε, απλώσει το χεράκι που πριν ένα λεπτό μας χάιδευε και πειραματιστεί με το μάνταλο;
Αν οι κόκοι άμμου σχηματίσουν τις λέξεις που φοβόμαστε;
Με τον απόηχο της θύελλας στα αυτιά μας, προσπαθούμε να ακούσουμε, τι μας μύνησε ''ο κακός μας ο καιρός''.
Διαπιστώνουμε με έκπληξη, πως αυτό που προκαλεί μια θύελλα, είναι πολλές ερωτήσεις.
Απαντήσεις όμως;
Με συγκίνησες παλιοκόριτσο..
Τα ερωτήματα νομίζω μας τα γεννά "ο κακός μας ο καιρός".
Τις απαντήσεις οι ανεμοστρόβιλοι όταν μετακινούνται... με το συφερτό τις παρασύρουν και τις αλλάζουν λεπτό στο λεπτό.
Δημοσίευση σχολίου