Πατώ στη γη...

Πατώ στη γη …
Ζώο ημερωμένο μαρμαρωμένων γητευτών.
Γρατζουνίζω τη μορφή τους ψάχνοντας τροφή.
Πεινάω μα δεν τους καταστρέφω.
Στρέφω τα δόντια και τρώω τη δική μου σάρκα.
Πατώ στη γη…
Απογυμνώνομαι με τρόμο μα χωρίς ντροπή σε μια σελίδα
που δεν ξέρω αν τσακίζεις, σκίζεις ή απλά την προσπερνάς.
Μια σελίδα που ερμηνεύεται αργότερα κατά το «πως ήρθαν τα γεγονότα».
Πατώ στη γη…
Άλλοτε ελαφριά να μην ταράζω τα πουλιά, άλλοτε άγαρμπα,
άλλοτε βαριά τα βήματά μου πληγώνουνε το χώμα.
Ξαφνικά τρέχω σαν αγριεμένη γαζέλα, λαχανιάζω και σκοντάφτω
μα... πάλι σηκώνομαι και τρέχω.
Ολάκερη η ζωή μου κρέμεται από τούτο το τρεχαλητό.

Πατώ στη γη…
Ιχνηλατώντας σ’ ερμηνεύω.
Δεν κρύβεις τα ίχνη σου, δεν τα σκεπάζεις, δεν τα καλύπτεις.
Η λογική μου ψάχνει τις παγίδες, το ένστικτο με οδηγεί μπροστά.
Πατώ στη γη.
Λαγουδάκι που όλο χοροπηδά. Κι εκείνο τρέχει. Πάλι τρέχει. Με τεντωμένα αυτιά.
Κι έρχεσαι εσύ, ανάβεις τους προβολείς.
Κοκαλώνω… Μαρμαρωμένη στέκω... Συγκλονίζομαι ολόκληρη.
Μαγνητισμένη παραδίνομαι. Σε κοιτώ με γουρλωμένα μάτια κι εσύ…
σβήνεις τους προβολείς.

Και τότε…
Τότε.
Φεύγω ψηλά παρασύροντας μαζί μου τη γη.
Γυρίζουμε μαζί σε μια δίνη γαλαξιακή που όλα τα ανατρέπει.
Τότε…
Δεν υπάρχει τίποτα άλλο.
Δε με νοιάζει τίποτα άλλο.
Ολάκερη η ζωή μου δίνεται σε τούτο το πέταγμα.
Εύκολο είναι να πετάει το πουλί. Λεύτερο.
Εύκολο είναι να ταξιδεύει η σκέψη παρέα με την ψυχή.
Μα εγώ πετώ με τη γη δεμένη στα πόδια μου.
Εκείνη με τραβάει προς τα κάτω κι εγώ αδιαφορώ για την κοσμοχαλασιά.
Με γνώση.
Πιο εύκολο είναι ν’ αγαπάς όταν σ’ αγαπούν.
Εύκολο είναι να αφήνεσαι όταν βρίσκεις αυτό που ζητάς.
Μα εγώ αγαπώ ψάχνοντας.
Ανιχνεύω, ερμηνεύω, κρίνω μα δεν κατακρίνω, τρέχω μα γυρίζω πίσω.
Κι αφήνομαι.
Με γνώση.

Ίσως κάποτε με δεις να πετάω. Ίσως όχι.
Ίσως κάποτε συναντηθούν οι τροχιές μας. Ίσως όχι.
Στο μεταξύ…
Ξέχασες να σβήσεις τους πίσω προβολείς.