Πού τα' χεις όσα κέρδισες - Μαργαρίτα

Πάψε! δεν αντέχω να ψαχουλεύεις την ψυχή μου.
Με τρομάζεις! Όχι δεν με πονάς. Με τρομάζεις μόνο.
Κοίταξε τα χέρια σου. Τα νύχια σου έχουν χώμα και αίμα.
Ξεραμένο αίμα. Πάψε να γδέρνεις. Μη, μη μου φωνάζεις.
Άκουσα τι είπες. «Που τάχεις όσα κέρδισες. Θα σου πω εγώ.
Δοσμένα τάχεις».

Συγχώρεσε με που δεν φυλάκισα την ματιά μου,
δεν φόρεσα μάσκα κλόουν για να κρατήσω το χαμόγελο δικό μου,
συγχώρεσε με που η αγκαλιά μου ήταν καταφύγιο για να βρουν,
να φωλιάσουν πέτρες καρδιές, συγγνώμη που το άγγιγμα μου
είχε γιατρειά, δίχως ανταμοιβή. Δεν ζήτησα ποτέ μου. Πίστεψε με.
Συγγνώμη που άκουγα τα αναφιλητά απ τα γεράνια. Και τα χρώματα μου;
Και τα αρώματα μου. Και αυτά τα χάρισα, του πλάστη ήταν.
Σου το έχω πει μάτια μου. Μου χαρίσθηκε η ζωή.
Ξέπλυνε τα χέρια σου. Έλα να πιείς νερό μαζί μου.
Μην μου θυμώνεις. Σε αγαπάω γελαστή μου αδυναμία.


http://www.stixoi.info/stixoi.php?info=Poems&act=details&poem_id=67651