Παρωδία ο ήλιος

Τι θα γίνει μωρό μου κουράστηκα πια
Να ψάχνω νύχτες, καταιγίδες, ουρλιαχτά
Κι ένα έρημο απάγκιο που μόλις το βρω
Το ρουφάω με λύσσα να φύγω από δω
Η ζωή μια πίκρα με ζάχαρη overdose
να μου στέλνεις τη νύχτα αστέρια,
Παγάκια κάτω από απ’ το wild horse
Παρωδία ο ήλιος τυφλώνει το φως
Όσο τρέχω κοντά σου
Τα όνειρά μας, φωτιά, αέρας καπνός
Όσο μένω με μένα
Όσο μένω με μένα;
Είμαι εγώ και μετά είσαι εσύ
Και μετά δε σ’ αρέσει
Γιατί βλέπεις εσένα
Κι εγώ βλέπω εσένα
Και ψάχνω εμένα
Μα βαριέμαι και λέω
Τι ζωή είναι αυτή;
Φαί, πιζάμες, και ύπνο
Με μεζούρα το σεξ
Κι αν ο κόσμος πεθαίνει
Έλα μωρέ υπάρχουν ακτιβιστές
Τι θα γίνει μωρό μου; Που είν’ τα παγάκια;

Να μουδιάσουν οι αισθήσεις
Να μουδιάσουν όλα
Να βγουν απ’ την κατάψυξη
Κι ας γίνουν όλα νερό
Να το πίνω με δίψα να φεύγω από δω
Όχι πια εδώ.
Παρωδία ο ήλιος τυφλώνει το φως.



Ε ρε τι φέρνει ένα μπουκάλι κρασί κι ένα ξεχασμένο τραγούδι...

Ζωγραφίζοντας κουτσό με κάρβουνο

Το ξέρεις, δεν το ξέρεις;
Δεν είναι η συνταγή.
Είναι το χέρι.
Η κατσαρόλα, τα υλικά, η συσκευή.
Ένα κουταλάκι του γλυκού ή της σούπας για ένα λίτρο νερό.
Η σταθερή το νερό.
Το νερό που κυλά.
Κατάλαβες;

Κι όμως είναι η σταθερή γιατί ένα λίτρο είναι ένα λίτρο.
Το κουταλάκι του γλυκού όμως πώς να είναι η σταθερή που νομίζεις;
Δεν έχουν όλα το ίδιο μέγεθος.
Δε συμφώνησαν οι κατακευαστές.
Είδες που μετράει το μέγεθος τελικά κι όχι η ποσότητα υγρού;
Μα ναι. Εκεί μπαίνεις εσύ.
Το χέρι.
Μπορεί να σου κόψει μπορεί και όχι.
Να αναλογιστείς το ακριβές μέγεθος του κουταλιού που θα χρησιμοποιήσεις.
Τι νόμιζες;

Όχι ρε χαζό. Δε λέω πάλι βλακείες.
Ούτε τρέχει η γλώσσα μου από το ένα θέμα στο άλλο.

Πόσο θα κρατήσει δε με ρώτησες;
Για να σου πω πόσο πρέπει πρώτα να σου πω πώς.
Ε! Αυτό.
Δεν υπάρχει συνταγή.

Βάλε το χέρι σου να βάλω τη θερμοκρασία και θα δούμε.
Θα ψηθούμε ή θα γίνουμε κάρβουνο;
Α! Και μην ξεχάσεις! Άμα γίνει ο ένας απ' τους δυο κράτα το.
Το κάρβουνο λέω.
Να γράψεις ποιήματα.

Μπορεί να βγούνε σαν το κουτσό που ζωγραφίζαμε παλιά
και στα κενά του να χοροπηδάνε κερδίζοντας παιδιά.

Τα χαμένα το κάρβουνο θα πατάνε.
Ε! Άμα χάσεις μια φορά χαμένος συνεχίζεις.
Έντάξει;
Το 'πιασες;
Πέτα το τώρα.

Με περιμένουν τα παιδιά να παίξουμε κουτσό.

22-1-2008