Πάμε άλλη μια γύρα

Κοκκίνισαν και πάλι οι εμμονές μου
Ανάψανε τρελά λαμπάκια που αναβοσβήνουν
Μπροστά μου δε βλέπω τίποτα
Παρά μόνο σειρήνες σε σκοτάδια
Ο ήχος τους ματώνει τ’ αυτιά μου
Σιγά που θα έβαζα άλλα χρώματα στις μέρες μου
Κόκκινες και μαύρες όλες τους
Να βουτάνε χωρίς ανάσα στις στιγμές
Με τα πινέλα τους
Μουτζούρες. Αηδίες.
Ανακατέματα χωρίς σχήμα.
Έλλειψη συμβιβασμού ή ανικανότητα;
Ζωγραφίζεις τη ζωή σου και μπαίνεις μέσα
Ή την αφήνεις να σε ζωγραφίζει μόνη της
Έστω και ακατανόητα, άμορφα ή άσχημα.
Βαριέμαι.
Κι όποτε βαριέμαι οι εμμονές
Τρέχουν του σκοτωμού
Αφήνοντάς μου τη σκόνη τους
Για να θυμάμαι πως κάτι περίμενα
Που δεν ήρθε ποτέ
Που ήρθε αλλιώς
Που ήρθε αλλά ήμουν εγώ αλλιώς
Η ίδια βαρεμάρα
Η ίδια ανυπομονησία του τέλους
Να με φέρνει ένα βήμα μπροστά του
Κοιτάζοντάς με, με την ίδια έκπληξη
Στο είχα πει.
Αμετανόητη προπέτης του τέλους είμαι
Κι εσύ προβλέψιμο παιχνίδι αρχής.

Κάποτε θ΄αλλάξουν οι εποχές κι ο νέος χρόνος θα ξεπλύνει το αίμα...

Όλα

Γυρνάς σε ήχους, πρόσωπα, αγγίγματα
μεταβλητή η ύπαρξή σου
αλλάζει τις σταθερές
χάνεται η ομορφιά στην ανάγκη
της διαφάνειας;
χάνεται ο ρομαντισμός
στις στιγμές της απογύμνωσης;
πότε θα μάθω πού παίζω;
όταν η γλύκα γίνεται θλίψη
όταν η θλίψη γίνεται σκληράδα
όλα κλείνονται μέσα
κι εγώ ίσως να θέλω να κλειστώ
ανάμεσα στα χέρια που απλώνεις
στο σώμα που γέρνεις πάνω μου
κουμπώνοντας τις λέξεις στην παράνοια
μιας αιφνίδιας ταύτισης