Μια πέτρα σε ανηφόρα

Σαν να συντονίστηκα απόψε
κι ό,τι ακούω με κυλά
σαν πέτρα σε ανηφόρα
με κόπο σαν εκατόχρονη γριά
Σαν όλοι να ξέρανε τι έζησα
τι ένιωσα
το χειμώνα που ο Χάρος
παίρνει το δρεπάνι και θερίζει
καρπούς που καλοκαίρια σπείρει
σαν όλοι να ξέρανε και το τραγούδησαν
το πήραν από μένα
δεν κυλά η πέτρα στην ανηφόρα
ποιος άλλαξε τη φύση
πώς να μείνω πια εδώ
Λάθος, όλα λάθος
μου καίνε το στόμα
κι ένα δρεπάνι που δεν κόβει
τα σιτεμένα
μα ορέγεται τ’ άγουρα
σ’ έναν κόσμο που πια δεν μεγαλώνει
Λάθος, όλα λάθος
σε μια εξίσωση που δεν το βρίσκω
κι όλο λέω δε με νοιάζει
που βρωμάει το στόμα μου
κι η ανάσα μου μολύνει
σκόνη, βροχή και λέξεις.
Πόρτες ανοίγω
τις κλείνει ο αέρας
απότομα και με τρομάζει
τούτος ο αέρας
δέντρα ξεριζώνει
κι όλο λέω δε με νοιάζει
που ό,τι έχει ζωή νεκρώνει.



Καλή μας Ανάσταση

Κλωτσομπατσάκια και κυρίλα

Τι ψάχνεις τώρα…
Τ’ απογεύματα κατεβαίνω κυριλάτη στην πλατεία.
Χαμηλοκάβαλο παντελόνι,
μπότα στιλέτο…
Κι ας χαλάω την εικόνα με μια μπίρα στο χέρι
απ’ το περίπτερο κι ένα στριφτό στο άλλο.
Μ’ απορρίπτουν τ’ αλητάκια της πλατείας.
Δε μ’ αναγνωρίζουν…
Τα βράδια όμως ντυμένη στα ξεβαμμένα μαύρα
φορώντας αρβυλάκια
τριγυρίζοντας ύποπτα κρατώντας τσίλιες
Κι ύστερα αμέριμνα …πάνω στην τσάντα με τους λοστούς
Χωρίς ταυτότητα.
Πάμε μια βόλτα απ’ το τμήμα.
Εξακρίβωση στοιχείων
Ναι εγώ είμαι…
Το πρωί σου ασκώ πίεση
αλλοδαπούς να προστατέψω απ΄τον ξυλοδαρμό
Δε μ’ αναγνωρίζεις…
Ναι ρε φίλε, το βράδυ τριγυρνώ με τα πρεζάκια
κάτι αλητάκια πιτσιρίκια ψυχούλες
αναμεσίς στις συμμορίες
-τ’ άλλα
με τα μαλλιά καρφί και κολαριστά ρούχα
και μπαρμπάδες μπάτσους-.
Τι ψάχνεις τώρα.
Τα μέσα μου στραπατσαρισμένα
απλώθηκαν στη μούρη μου.
Κάτι πρωινά τα παιδιά με φωνάζουνε κυρία,
κάτι άλλα ταράζω συνειδήσεις απ’ το μικρόφωνο
πετώντας νούμερα κι ιστορίες ματωμένες…
Ναι ρε. Εγώ ήμουν που διέλυσα τη ζωή μου
για να κερδίσεις ένα κωλόχαρτο παραμονής.
Που ’στελνα έγγραφα διαμαρτυρίας
τα δικαιώματά σου να διαφυλάξω.
Τώρα που την ξαναμαζεύω εσύ καταπατείς τα δικά μου.
Τι πουτάνα που ναι η ζωή…
Όχι ρε κουφάλα.
Δεν έμαθα ποτέ να κοιτώ με χαμηλωμένα μάτια
Ούτε να κάνω ότι δουλεύω όταν δεν έχει δουλειά
Ούτε να δείχνω γενικώς…
Κάνω… όλα φανερά. Όχι κρυφά.
Ναι; Δε σ’ αρέσει η γλώσσα μου;
Δεν πειράζει.
Εγώ προτιμώ να χω καθαρή τη γλώσσα της ψυχής
για να μπορεί να χτυπά η καρδιά της συνείδησης.
Κι ας κουράζομαι.
Να παλαντζάρω στ’ άκρα μου…
Μέσα στην ίδια μέρα, κάθε μέρα.
Το πρωί κλωτσομπατσάκι γραμματέας
Τ’ απόγευμα κυρίλλα ιδιαιτέρα
για το φαίνεσθε του life style
Λούζομαι όλα τα στυλ.
Στα ενδιάμεσα μέλος επιστημονικών επιτροπών…
γνώστης ιδιότυπων εχθρών…
Τ’ απόγευμα εργάτρια παραγωγής..
Το ξημέρωμα εγώ γυμνή
χωρίς ταυτότητα
και πάμε απ’ την αρχή.
Ναι. Σε πολλά άκρα βρίσκομαι.
Ποτέ δεν απέκτησα στάμπα προέλευσης.
κι ας με περνάνε συχνά από έλεγχο.
Για να με χαρακτηρίσετε θα πρέπει
να με γεμίσετε σφραγίδες,
ημερομηνίες σφαγής, ημερομηνίες λήξης.
Όχι ρε πούστηδες.
Δε χωράνε όλες στο κορμί μου.


16/4/2007